Το βιβλίο Αναζητώντας νόημα ζωής γράφτηκε το 1946 από τον Βίκτωρ Φρανκλ ο οποίος καταγράφει τις εμπειρίες του ως κρατούμενος σε ένα Γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο Φρανκλ περιγράφει την υπαρξιακή ψυχοθεραπευτική μέθοδο που έχει ως κεντρικό άξονα την αναζήτηση ενός νοήματος ζωής, ενός προσωπικού λόγου για να ζήσει κάποιος. Σύμφωνα με τον Φρανκλ, το βιβλίο προσπαθεί να απαντήσει στην ερώτηση: Πώς η καθημερινή ζωή ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης αντανακλάται στο μυαλό του μέσου κρατούμενο; Στο πρώτο μέρος καταγράφονται οι εμπειρίες του συγγραφέα από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, ενώ στο δεύτερο μέρος επιχειρείται μια εισαγωγή στην ιδέα του προσωπικού νοήματος και στη θεωρία της υπαρξιακής Λογοθεραπείας.
Ένα παράδειγμα της ιδέας του Φρανκλ για τη σημασία εύρεσης νοήματος ζωής εν μέσω των φρικτών συνθηκών του στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς φαίνεται στο απόσπασμα που ακολουθεί: "... περπατούσαμε με δυσκολία στο σκοτάδι πάνω σε πέτρες και λακκούβες, σε έναν δρόμο που οδηγούσε στο στρατόπεδο. Οι φρουροί φωνάζανε και μας χτυπάγανε με τα κοντάκια των όπλων τους. Όσοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν στηρίζονταν στους ώμους των διπλανών τους. Δεν αρθρώναμε λέξη. Ο παγωμένος αέρας δεν προσφέρονταν για κουβέντες. Προστατεύοντας το στόμα του πίσω από τον ανασηκωμένο γιακά του, ο διπλανός μου μου είπε ξαφνικά: αν οι γυναίκες μας μιας έβλεπαν τώρα! Ελπίζω αυτές τουλάχιστον να είναι καλύτερα και να μην περνάνε αυτά που περνάμε εμείς.. Αυτή η φράση με έκανε να σκεφτώ και τη δική μου σύζυγο. Και καθώς παραπατούσαμε για μίλια, γλιστρώντας στους παγετούς, υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο, σηκώνοντας ο ένας τον άλλο και προχωρώντας, δεν είπαμε τίποτα, αλλά και οι δυο ξέραμε: ο καθένας μας σκέφτονταν την γυναίκα του. Που και που κοίταζα τον ουρανό, όπου τα αστέρια σβήνανε και το χρώμα της ανατολής άρχιζε να φωτίζει πίσω από το σύννεφα. Αλλά το μυαλό μου ήταν κολλημένο στην εικόνα της γυναίκας μου, που την φανταζόμουνα με μια απόκοσμη ακρίβεια. Την άκουγα να μου μιλάει, την είδα να μου χαμογελάει με μια ειλικρινή και ενθαρρυντική όψη. Πραγματική ή οπτασία, η όψη της ήταν πιο φωτεινή από τον ήλιο που άρχισε να ανατέλλει.. Τότε μια σκέψη με καθήλωσε: για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα την αλήθεια όπως αποδίδεται από τόσους ποιητές και διακηρύσσεται από τόσους διανοητές. Η αλήθεια ότι η αγάπη είναι ο μέγιστος σκοπός ενός ανθρώπου. Και τότε κατανόησα το μυστικό: η λύτρωση του ανθρώπου είναι μέσω της αγάπης και στην αγάπη. Κατάλαβα πως ένας άνθρωπος που δεν του έμεινε τίποτα στον κόσμο, μπορεί να είναι ευδαίμονας για μια στιγμή, σκεπτόμενος ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Σε μια κατάσταση έσχατης απόγνωσης, όταν ένας άνθρωπος το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να αντέξει τις δοκιμασίες του με έναν έντιμο τρόπο, μπορεί σε αυτή την κατάσταση να αυτοεκπληρωθεί ως άνθρωπος, μέσω της σκέψης και της νοερής εικόνας ενός αγαπημένου προσώπου."
