Το πρόβλημά μου είναι το ότι κοκκινίζω. Κοκκινίζω πολύ έντονα και πολύ συχνά. Αυτό συμβαίνει στις κοινωνικές μου συναναστροφές. Όταν βρίσκομαι σε κάποια παρέα, στο γυμναστήριο, ή παίρνω μέρος σε μια συζήτηση, έχω έντονη στο μυαλό μου τη σκέψη ότι κάτι θα μου πει κάποιος, κυρίως θα με κοροϊδέψει για κάτι, θα κάνει απλά πλάκα, θα με προσβάλει κι εγώ αντί να αμυνθώ, θα κοκκινίσω. Και ο άλλος τότε θα με κοροϊδέψει ή θα φωνάξει δυνατά στους άλλους ότι κοκκίνισα και θα με κοιτάει με περιέργεια. 'Η ότι τέλος πάντων κάποιος μπορεί να μου πει κάτι αστείο, όχι προσβλητικό, να ανοίξει μια κουβέντα κι εγώ να κοκκινίσω και να το σχολιάσει ο άλλος με περιέργεια ή διάθεση για πλάκα ή να με λυπηθεί.
Το αποτέλεσμα είναι ότι φοβάμαι τις κοινωνικές συναναστροφές. Νιώθω φόβο και άγχος ότι η ηρεμία που νιώθω σε μια παρέα είναι παροδική και ότι δεν πρέπει να επαναπαύομαι, γιατί θα με προσβάλει κάποιος ή θα μου μιλήσει απλά, κι εγώ θα φερθώ σαν μικρό παιδί που ντρέπεται και κοκκινίζει μόλις του μιλάνε.
Δεν μπορώ να ελέγξω το κοκκίνισμα και έτσι πολλές φορές νιώθω άσχημα και στενοχωριέμαι όταν καταλαβαίνω ότι κοκκίνισα τη στιγμή που γνωρίζω κάποιον για πρώτη φορά, που μιλάω με κάποιον γνωστό, κ.λ.π. Εννοείται ότι περιορίζω τις δραστηριότητές μου ώστε να μην εκτίθεμαι σε μεγάλες παρέες, να μην ξεκινώ μια συζήτηση ή φιλική κουβέντα. Και φυσικά, το να ασχοληθώ επαγγελματικά ως καθηγήτρια και να είμαι το επίκεντρο μιας συνολικής τάξης είναι αδιανόητο. Εγώ δεν τα καταφέρνω στις διαπροσωπικές μου σχέσεις που για άλλους είναι αυτονόητες.
ΠΗΓΗ: Ψυχιατρικό τμήμα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων